معلق میان اشک و لبخند

آخرین تصویر منتشر شده از سوفیا لورن ۹۰ ساله،الهه ایتالیایی و ستاره بی‌چون و چرای عصر طلایی هالیوود، حس غریبی دارد تا حدی که گویی هیچ شباهتی با هیچ‌کدام از آن مولفه‌های تعریف شده برای احساسات آدمیزاد ندارد

وقتی لبخند روی صورتش را می‌بینی، خوشحال می‌شوی، دلت غنج می‌زند که فرشته سینمای کلاسیک، کماکان سرزنده و باانگیزه به لنز دوربین نگاه انداخته و تو حالا بعد از مدت‌ها محو تماشایش هستی

از طرفی وقتی کمی با دقت به چین و چروک‌های ریز و درشتِ نقش بسته روی چهره‌اش توجه می‌کنی، ناگهان لبخندت محو می‌شود و با یک حس عجیب، حالی غریب و سرخوردگی بی‌سابقه‌ای مواجه می‌شوی.مات و مبهوت. شوک زده و مقهور. معلق میان اشک لبخند.امان از آن گرد پیری و مصیبت سالخوردگی که ناعادلانه،بی‌‌حمیت و مروت و بدون ذره‌ای منطق و عقلانیت، حتی به «زیبای ابدی» هم رحم نمی‌کند

 با همه این تفاصیل «سوفیا لورن»قائم به ذات زیبا و همچون ترکیب حروف اسمش،چشم‌نواز و کماکان گیرا است. او اکنون تجلی یک «زیبای خفته»، «الهه خاموش» و «فرشته‌ای سالخورده» بر سیمای یک «زیبای همیشگی» است ولو با وجود آن دجال سنگدل و غاصب،موسوم به پیری و سالخوردگی.